Un reducto de resistencia do sentir galego

Nun tempo no que as pantallas, os ritmos rápidos e as modas globais parecen arrasar con todo, resulta profundamente emocionante comprobar que aínda quedan pequenos espazos onde a nosa cultura galega respira con forza. Son nenos e nenas, poucos ás veces, que entre risas e aprendizaxe van descubrindo o valor de manter vivo un legado que non pertence só ao pasado, senón tamén ao noso futuro.

Ver como ensaian con ilusión un baile tradicional, como se visten co traxe tradicional galego, como afinan o oído para acompañar cunha pandeireta ou entoan un canto herdado das nosas avoas, é unha proba de que o fío non se rompeu. Cada movemento, cada son, cada palabra dita na nosa lingua, convértese nunha pequena faísca de resistencia.

Estes nenos non só aprenden pasos ou cancións: aprenden a sentirse parte dunha comunidade, a recoñecer que a nosa identidade non é un adorno folclórico, senón unha maneira de estar no mundo. Ao seu carón, mestres, familias e asociacións culturais son tamén gardiáns desta chama, alimentando a curiosidade e transmitindo o orgullo de sermos galegos.

Quizais sexan poucos, pero o seu esforzo é inmenso. Cada actuación, cada festa popular, cada encontro arredor da música e da palabra é un recordatorio de que o sentir galego segue a latexar. Neles habita a esperanza de que o noso idioma, os nosos cantos, a nosa arte e os nosos símbolos non sexan só memoria, senón tamén camiño para as xeracións vindeiras.

Porque mentres quede un neno disposto a aprender un baile, a cantar en galego ou a vestir coas cores da tradición, haberá futuro. E ese futuro leva escrito, con letras pequenas pero firmes, que Galicia segue viva.